This page only has Dutch navigation. Press the English flag to return to the English part of this website

Europa, de terugreis -  2008


10 mei 2008 - 17 mei 2008  

Route: Griekenland (Alexandroupoulis - Thessaloniki) - Bulgarije (Sofia) - Roemenië (Russe - Sibiu) - Hongarije - Oostenrijk - Duitsland - Nederland


Met 100 eenzaam op de rechterbaan

Tussen Istanbul en de Griekse grens kamperen we nog een nachtje langs de snelweg en dan rijden we Griekenland binnen. Nu zijn we officieel echt in Europa en dat is merkbaar. Op de snelweg rijden we met 100 kilometer per uur eenzaam op de rechterbaan. Werkelijk alles en iedereen haalt ons in en de weg wordt weer uitsluitend gebruikt door motorvoertuigen. Dit is Europa! We rijden door tot het eerste stadje, maar als we daar aankomen is het bewolkt en regenachtig. Het weer is helaas niet zoals ze hadden voorspeld en de camping net zo duur als onze duurste hotelkamer tot nu toe. We moeten even een kleine teleurstelling wegslikken. Het weer is waardeloos en als we eerlijk zijn is de omgeving hier best wel saai. Misschien niet als je zo vanuit Nederland komt, maar na alle bijzondere landen die we achter de rug hebben kijken we er toch anders tegenaan. Bovendien, komend vanuit India lijkt het alsof we zo de herfst inrijden. Geen gezellig weertje en we besluiten verder te rijden. Blijven betekent immers blauwbekken onder de luifel of in de cabine blijven zitten totdat het bedtijd is. Nee, dan rijden we liever door. We zetten een gezellig muziekje op en besluiten aan het einde van de middag te stoppen. Morgenochtend, als we opstaan zien we wel verder.

 


Vooruitblikken en terugkijken

Voor de nacht vinden we een mooie verlaten bushcamp vlak aan zee. Terwijl we naar het strand lopen voor een lekkere wandeling, klaart het iets op en piekt de zakkende zon heel even door de wolken. Een mooie afsluiting van deze lange reisdag en we zitten een tijdje op een duin. Terwijl de late middagzon ons een beetje opwarmt, denken we uitkijkend over het blauwe water van de Egeische zee en met het klotsend geluid van het kabbelende water op de achtergrond terug aan alles wat we de laatste 14 maanden hebben meegemaakt. Samen halen we oude herinneringen op en kijken we even vooruit naar de toekomst. Wat moet er allemaal aan huisje gebeuren, waar zullen we onze Turkse lampjes gaan ophangen, zullen onze dieren ons nog kennen en wat voor werk zullen we uiteindelijk vinden. Leuke vooruitzichten over het weer thuis zijn worden afgewisseld door gevoelens van spijt, want er zijn ook een heleboel dingen die we zullen missen. Wat we hebben meegemaakt was bijzonder en een korter verblijf in Europa doet daar niets meer aan af. We besluiten daarom het gure regenachtige Zuid-Europa te laten voor wat het is en sneller richting huis te rijden. We zien wel waar het warmere weer begint en of we dan nog zin hebben in kamperen.

 


Laro-bioscoop

Langzaam wandelen we terug naar de auto waar we onze daktent nog een keertje ombouwen naar bioscoop.  Laptop op het afwasteiltje, slaapzakken achter ons hoofd als steuntje en koptelefoontjes op voor een perfect geluid. Buiten is het koud, maar binnen hebben we een daalders plekje. We zoeken twee films uit van de collectie die we van Erik, onze zwager hebben meegekregen en dan gaan we lekker warm onder de wol. Dit is een van die kleine dingetjes waar we nog vaak aan zullen denken. Wat hebben we in Afrika vaak zo gelegen.

 


Groene kaart

De volgende dag is het nog wel een beetje fris, maar er schijnt een heerlijk zonnetje. Als we het  rondslingerende bouwafval rondom onze bushcamp zien, moeten we lachen. Hier waren we aan het begin van onze reis nooit gaan staan. Als vanouds zetten we een lekkere pot thee en koffie voor bij het ontbijt. Buiten ontbijten in de vroege ochtendzon is voor ons een van de heerlijkste momenten van de dag, maar de dag die zo veelbelovend begint verandert snel. De lucht betrekt en er steekt stevige wind op. Bij een temperatuur van slechts 17 graden wordt het direct fris. Tijd om in de beschutting van onze lekkere warme auto weer een stukje verder te trekken. Voor de middag bereiken we Thessaloniki, maar omdat het weer ook daar niet veel beter is, besluiten we door te rijden richting huis. Vanuit hier willen we via Servië, Kroatië en Slovenië naar Oostenrijk rijden. Het lijkt ons een leuke route en het zijn bovendien landen waar we nog niet eerder zijn geweest. Om Servië te bereiken kunnen we kiezen uit twee mogelijkheden; via Bulgarije of via Macedonië. Wij kiezen voor die laatste. We zijn weer in Europa dus vanaf nu zijn de grensovergangen een makkie, tenminste dat denken we. Griekenland zijn we na een snelle blik in ons paspoort zo uit, maar Macedonië in is een ander verhaal. Als we onze paspoorten overhandigen wordt ons naar de groene kaart gevraagd en dan hebben we een probleem. We gooien al onze charmes in de strijd, tonen de visums in ons paspoort en wijzen op de stickers op onze auto. Hoewel we inderdaad geen verzekering hebben proberen we de man van het tegendeel te overtuigen. Omdat we al meer dan een jaar onderweg zijn is de oude verlopen en ligt de nieuwe op ons postadres in Nederland zo onderhandelen we, maar de man heeft er geen oren naar. Zonder bewijs komen we het land niet in en hij stuurt ons naar een verzekeringskantoortje, want geen nood we kunnen er ter plekke eentje afsluiten. De prijs die ze hiervoor vragen is belachelijk. Macedonië is een piepklein landje, waar we in twee uur doorheen zijn, maar we moeten wel voor de hele maand een verzekering afsluiten en die kost maar liefst 50 Euro. Wat een geldklopperij en wie weet wat de volgende landen nog voor premies zullen vragen. We besluiten terug te gaan en de alternatieve grensovergang via Bulgarije te nemen. We maken rechtsomkeert en melden ons opnieuw bij de Griekse politie die verbaasd staat te kijken, dat we terug zijn. De waarheid kunnen we niet vertellen, dus als ze ons vragen of er problemen zijn, liegen we dat we iets in het hotel zijn vergeten. Een smoes die bij de politieambtenaar gelukkig geen argwaan wekt. Hij lacht vriendelijk, geeft onze paspoorten terug en doet snel de slagboom open. Pfff, opgelucht halen we adem. We zijn weer terug in Griekenland.

 


Sofia

Via een leuk tussendoor weggetje door het Griekse platteland rijden we naar de Bulgaarse grens. Hier kijk niemand ergens naar en in een wip zijn we binnen. Dan maar door Bulgarije. We rijden door naar Sofia, waar we voor het uitgespaarde geld een lekker hotelletje nemen. Geen overbodige luxe want de weergoden hebben vandaag duidelijk een pesthumeur. De regen valt met bakken uit de hemel en dankzij onze slechte voorbanden voelt de weg verraderlijk glad. Op zoek naar een geschikt hotel passeren we het centrum van Sofia. Een typische grauwe Oost-Europese betonstad en het grijze weer maakt het aanblik er niet gezelliger op. We passeren grote troosteloze flats waar het verf vanaf bladdert. Een beeld, dat meer deprimeert dan de armoede in Afrika. Zelfs in de regen, wanneer de zandweggetjes verandert zijn in modderpaadjes en de hutjes van stro en klei er wat druilerig bij staan hangt er niet zo'n deprimerende sfeer als hier. Een enorm verschil dat niet alleen wordt veroorzaakt door de mooie natuur maar ook door de mensen. Hier in de stad lopen de mensen er een beetje somber bij, terwijl in Afrika bijna overal het geluid van de lach weerklinkt. Ondanks de ellende en de armoede zijn de mensen in Afrika opgewekt. Misschien ook wel een soort overlevingstactiek in een verder voor velen uitzichtloos bestaan.

De verkeerde kant van Europa

Aan de rand van de stad vinden we voor een prikkie een geweldig hotel. Het hotel is spiksplinternieuw en onze kamer die bijna net zo groot is als een balzaal en voorzien is van drie bedden en een zithoek met bank en stoelen lijkt nog nooit gebruikt. Het is een heerlijke plek en de eigenaar weet hoe hij zijn gasten moet verwennen, want naast een schoon bed en zachte handdoeken is het eten, dat we op onze kamer bestellen, uit de kunst en ook het ontbijt is een traktatie. En dan zeggen ze ook nog dat reizen zwaar is...... Ook dit zullen we gaan missen; af en toe een hotelletje pikken en een paar keer per week lekker uit eten. Nee, we hebben het er wel van genomen het afgelopen jaar. Het had hier en daar allemaal best wel wat zuiniger gekund, maar we hebben gemerkt, dat we niet van die super "low budget reizigers" zijn. Op de kamer die avond wordt de pret nog groter als we ook nog een gratis draadloos netwerk ontvangen. Kunnen we even rustig internetten en skypen met onze ouders, want het is tenslotte moederdag. We verrassen onze moeders niet alleen met een telefoontje, maar ook met onze thuiskomstplannen, want we zijn al veel dichterbij dan ze hadden verwacht. Op onze beurt worden wij ook verrast want terwijl het in Zuid-Europa wel herfst lijkt is het in Nederland hoog zomer. Het is duidelijk, dat we zomer aan de verkeerde kant van Europa zoeken. Via internet berekenen we de snelste weg naar huis.

 


Het land weer uitgezet

De volgende ochtend als we opstaan is het zo koud dat onze warme adem zichtbaar is in de frisse ochtendlucht. In ons achterhoofd spelen de berichten van een zomers Nederland. Als we tot onze verrassing die ochtend ook nog een mailtje ontvangen van serieuze kopers die veel belangstelling hebben voor onze auto besluiten we de snelste weg naar huis te nemen. Via internet leren we dat we daarvoor zoals gepland via Servië moeten rijden. Van ons hotel naar de grens is maar een klein stukje. Hopelijk krijgen we hier geen verzekeringsproblemen. Onderling hebben we onze zorg nog maar nauwelijks uitgesproken of we zien de wachtenden voor ons allemaal met een groen papiertje zwaaien. We houden onze adem in. Als we aan de beurt zijn overhandigen we eerst alleen onze paspoorten, maar onze angst wordt onmiddellijk bewaarheid. De man vraagt direct om onze groene kaart. Sh.....t, we overhandigen hem onnozel ons kentekenbewijs, dat ook groen is, maar daar stinkt hij niet in. Hij wil perse onze verzekeringspapieren zien en omdat we die niet hebben moeten we net als in Macedonië ter plaatse een verzekering afsluiten. Ook hier proberen we er op allerlei manieren onderuit te komen, maar ze zijn nog strenger dan in Macedonië. Ze houden zelfs een van onze paspoorten achter om te voorkomen dat we stiekem doorrijden. Geen ontkomen aan dus, maar deze keer besluiten we te betalen. De vorige keer was er een alternatieve grensovergang vlakbij, maar willen we er deze keer onderuit komen, dan moeten we door Roemenie en dat is een omweg van 400 kilometer. We gaan naar een van de verzekeringskantoortjes, maar krijgen dan de schrik van ..... nou, misschien niet van ons leven, maar zeker van de week. Zonder blikken of blozen wordt ons verteld, dat we ook hier een verzekering van minimaal een maand moeten afsluiten en die kost maar liefst 130 Euro, en dan matsen ze ons ook nog, want eigenlijk valt onze auto in een nog duurdere categorie. Voelden we ons bij de Macedonische grens behoorlijk bij het been genomen dit is gewoon ordinair toeristen uitbuiten. We protesteren flink en gaan terug naar de politie voor nog een ronde zeuren, maar het helpt niets. De man antwoord geïrriteerd: "betalen of het land uit". Oké, dan maar betalen, maar dan wacht ons opnieuw een verrassing. We hebben niet genoeg Euro's en Dollars meer, op de grens is geen geldautomaat en onze Visa-kaart accepteren ze niet. Kortom, al zouden we willen, deze keer kunnen we niet. Voor de derde keer gaan we terug naar de politie, die ons zuchtend het land uit loodst en ons paspoort terug geeft.

 


Verafrikaansd

Net als gisteren staan we een kwartiertje later opnieuw voor de slagboom van het land dat we zojuist hebben verlaten. Helaas valt onze auto te erg op om onopgemerkt te blijven en ook hier vraagt de politieman zich af waarom we terug gaan. We hebben heel wat leugentjes verteld de laatste dagen en nogmaals komen we weg met de smoes, dat we iets in het hotel zijn vergeten. Zonder problemen komen we het land weer in. Het is nog even spannend als de man om onze autopapieren vraagt, maar deze keert bedoelt hij gelukkig wel ons kentekenbewijs. Wanneer we weer veilig en wel op het Bulgaarse asfalt rijden moeten we lachen om onszelf. Het afgelopen jaar hebben we ons bijna overal onderuit kunnen kletsen en we realiseren ons, dat we nog te Afrikaans denken. Te gemakkelijk, maar Hakuna Matata, gaat hier niet op. Dit is Europa en regels zijn regels. Het zal we even duren voordat we daar weer aan gewend zijn. Nadat we de teleurstellende gedachte van de grote omweg die we moeten maken hebben weggeslikt besluiten we, nu we toch door Roemenie gaan, weer langs het kindertehuis van Henk en Ioana te gaan. We zijn benieuwd hoe het met hen en de kinderen gaat.

 


Terug in Roemenie

Een paar uur na onze poging Servië binnen te komen staan we voor de Roemeense grens en hier is er niemand die naar ons op of om kijkt. De grens is verlaten en we kunnen zo doorrijden. Daar zijn we dan terug in Roemenie. Omdat Sibiu vanwege al het oponthoud net te ver is kamperen we die nacht tussen de grote internationale vrachtauto's op een trukkersstop. Het wordt een koude nacht want de temperatuur ligt 's nachts net boven nul. Gelukkig warmt het de volgende dag wel weer snel op. De temperatuur bereikt nog geen zomerse waarden, maar de zon schijnt en de lucht is strak blauw. Stiekem moeten we bekennen, dat we de omweg door Roemenie eigenlijk helemaal niet betreuren. Het laatste stukje rijden we door de Karpaten en de dorpjes die we passeren hebben nog iets authentieks, dat je in veel Europese landen al niet meer vindt. Tegen de middag bereiken we Sibiu; vorig jaar de culturele hoofdstad van Europa en dat is duidelijk niet zonder reden. De oude binnenstad is nog niet verpest door nieuwbouw en staat vol met oude rijkelijk versierde gebouwen die de stad een leuke sfeer geven. Helemaal nu, want door het mooie weer zitten de terrasjes boordevol. We slenteren even lekker door het centrum en trakteren onszelf op een typisch Roemeens broodje en een echt Italiaans ijsje als toetje. Lang leve Europa!

 


De kinderen kennen ons nog

Na ons bezoekje aan Sibiu rijden we door naar Cornatel waar we erg leuk worden onthaald. Bij het weeshuis is het een drukte van belang. In het kindertehuis zitten ze midden in een verbouwing, maar zo gauw als Nelu ons ziet legt hij onmiddellijk zijn werk neer om ons te begroeten. Even later komen ook Ioana en Henk ons begroeten. Zelfs de kinderen die een voor een binnendruppelen herkennen ons nog en het is weer als vanouds gezellig. Cornatel is een heerlijk plekje. Het is er rustig en de omgeving erg mooi. Het is een typisch plattelandsdorpje met leuke karakteristieke huizen en helemaal nu. De voorjaarsstruiken staan in bloei en de toppen van de hoge bergen op de achtergrond zijn nog besneeuwd. Dorpbewoners werken nog met paard en wagen en de drukte van de stad is ver weg. Hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Het is fijn hier weer terug te zijn en we voelen ons erg welkom. We zouden er weken kunnen blijven, maar dat doen we niet. Niet alleen de koeien uit het dorp die iedere avond door de herder worden teruggebracht, maar ook wij ruiken stal. Na twee dagen nemen we afscheid van Henk, Ioana, Nelu en de kinderen en dan rijden we verder.

Onze laatste nacht

We rijden door tot net na de Hongaarse grens. Tussen de weilanden en uit het zicht van iedereen vinden we een heerlijke bushcamp. We hebben zoveel privacy dat we ons zelfs bij de auto durven douchen. Onze laatste Landroverdouche in de vrije natuur. Het is maar goed, dat we aan het begin van de zomer terug komen, want we zouden er niet aan moeten denken na morgen iedere minuut van de dag binnen te moeten zitten. Het buiten leven is een heerlijk aspect van onze reis geweest waar we ongetwijfeld nog wel eens met heimwee aan zullen terug denken. Hopelijk is het de komende zomer vaak mooi weer, zodat we ook in Nederland nog veel buiten kunnen zijn. De laatste nacht van onze reis overnachten we in Duitsland. In een klein dorpje vlak over de grens met Oostenrijk vinden we een typische Duitse camping. Een echte familiecamping waar bier en braadworst de hoofdingrediënten zijn voor een gezellige avond. Een groter contrast met een overlanderscamping is bijna niet mogelijk. Maar dat mag de pret niet drukken. We parkeren de auto aan de rand van de camping aan de oever van de Donau. We kunnen het ons nauwelijks kunnen voorstellen, want het voelt allemaal nog zo vertrouwd, maar dit is werkelijk onze allerlaatste nacht in de daktent. Het idee vervult ons met een weemoedig gevoel. Het lijkt zelfs alsof de natuur ons begrijpt want die avond aan de Donau neemt de zon voor de laatste keer tijdens onze reis afscheid met een dramatisch mooie zonsondergang. Een zonsondergang zoals we er in Afrika vele hebben mogen zien.

 


Hart in Actie

De volgende dag rijden we het laatste stukje naar Nederland. Kilometer bij kilometer komen we dichterbij en bijna ieder uur vertellen we elkaar, dat we het amper kunnen bevatten dat we straks weer thuis zijn. We worden zelfs zo in beslag genomen door onze emoties van de dag, dat we Chris en Mariejanne, twee mensen die we vanuit Nederland kennen, niet eens opmerken als we ze inhalen. Chris en Mariejanne die verbaasd opzij kijken als we hun voorbij rijden, proberen op allerlei manieren onze aandacht te trekken, maar zonder resultaat. Op de kop af 14 maanden na ons vertrek rijden we aan het begin van de avond Nederland weer binnen. Na 426 dagen, 67.748 kilometer en 27 landen zijn we weer thuis. Als we de straat inrijden zien we ons huis al staan. Het is ongelooflijk. Zelfs na zoveel maanden en zoveel avonturen is ons huis en de omgeving zo vertrouwd, dat het net is alsof we thuiskomen na een dagje uit. Terwijl we de auto parkeren horen we de geiten in de tuin al mekkeren. Het is een heerlijke thuiskomst en als we om ons heen kijken wordt de verrassing nog groter. Onze overburen hebben het gazon, dat de huurders behoorlijk hadden geruïneerd door er altijd met auto's overheen te rijden, geëgaliseerd en opnieuw ingezaaid en dankzij onze ouders is de hele tuin professioneel onder handen genomen en onkruidvrij. Hans onze overbuurman heeft zelfs een deel van onze verzakte tegels opgehoogd zodat de geiten als het hard regent droge voeten houden. We voelen ons net als de deelnemers uit Hart in Actie en lopen vol verwondering wat door en om ons huis. Zelfs met een bijna leeg huis zijn we zoveel rijker dan veruit de meeste inwoners van de landen die we hebben doorkruisd.

 


Getipt

Het voelt goed weer terug te zijn. We maken een praatje met Hilda en Andre en drinken een welkomstwijntje bij Hans en Irene, onze andere overburen. De volgende dag verrassen we onze beide ouders. We hadden onze terugkomst een beetje geheim gehouden, maar als we voor de deur staan blijken ze ons al te verwachten. Chris en Mariejanne, die we op de snelweg gepasseerd zijn, hadden ze stiekem al getipt. Het is heerlijk iedereen terug te zien en we hebben elkaar natuurlijk weer een hoop te vertellen.

 


Overlandersdagje

Na het weekend maken we langzaam een begin met het opbouwen van ons normale leventje in Nederland. Ons huis moet opgeknapt, de meubels en huisraad weer op zijn plek en de dieren weer opgehaald, maar voordat we daaraan beginnen is eerst onze auto aan de beurt. Over een paar dagen komen geïnteresseerden onze auto bekijken en dan moet hij leeg, ingeklaard, schoon en APK-gekeurd zijn. Onze eerste week thuis staat dan ook voornamelijk in het teken van onze auto en de eerste werkdag begint met een haast ouderwets overlandersdagje. We laten bij een bandenboer onze versleten voorbanden vervangen, gaan langs de garage voor een APK-afspraak, bezoeken de douane voor een laatste invoerstempel in ons carnet, halen wat boodschappen en bezoeken een internetcafé. De klusjes zijn typische overlandersklusjes en het is net alsof we nog op reis zijn. Er is alleen een verschil, hier kennen we de weg en hoeven we niet te zoeken.

 


Verkocht

Na een paar daagjes werken is de auto leeg, goedgekeurd en schoon genoeg om de nieuwe eigenaren te begroeten. We spreken af voor het eerste de beste weekend en vol trots laten we onze trouwe blauwe Landrover zien. We zijn nog steeds helemaal gek van onze auto en gelukkig geldt dat ook voor onze kopers. Ze vinden hem geweldig en de koop is dan ook snel gesloten. Een grote verrassing. Stiekem hadden we gehoopt de auto een beetje snel te kunnen verkopen, maar zo snel hadden we niet durven dromen. Het is dan ook een geweldige meevaller, maar als we diep in ons hart kijken, vinden we het ook wel een beetje jammer al zo snel afscheid van de auto te moeten nemen. Het zal best raar straks een ander met ons huis te zien wegrijden. Gelukkig komt de auto in goede handen. Frederique en Olivier, de nieuwe eigenaren, zijn helemaal wild van onze auto en de auto zelf, die staat alweer te popelen. Nog een paar weken en dan gaat hij weer richting Afrika of Azië.



Zes weken later

Na zes weken klussen en schrobben hebben we ons huis weer aardig op de rit. De eerste drie weken hebben we geleefd op onze slaapkamer. Het was eigenlijk kamperen in eigen huis. Veel meer dan een normaal bed, een kleine televisie en ons witgoed hadden we niet. Voor het eten en drinken waren we nog steeds aangewezen op ons kampeergerei en met onze garderobe in opslag droegen we nog steeds onze aftandse reiskleren. Gelukkig vielen bij het klussen de verwassen shirtjes niet uit de toon en was het weer warm genoeg om nog even op teenslippers te lopen. Voor Nederlandse begrippen behelpen dus, maar voor ons in vergelijking met de wijze waarop we het afgelopen jaar hebben geleefd een enorme luxe. Een warm dak boven ons hoofd, een hete douche, een wc binnen handbereik en heel veel ruimte. Voor ons een bijzondere overgangsperiode naar het normale leven. Nog heel even het kampeergevoel vasthouden. Tijdens het oplappen van onze keuken hebben we zelfs nog een keertje op ons gasstelletje aan de achterdeur van de Landrover gekookt. Nog een keertje het reiskookgevoel. De daaropvolgende dag is de auto gehaald. Een vreemd moment en het begin van een week vol veranderingen. In de vierde week na onze thuiskomst hebben we de meeste klussen afgerond, ons huis weer ingericht en onze slaapkamer verruild voor de woonkamer. Iedere dag werd ons huis voller en ons leven normaler. Vol verwachting en soms ook vol verbazing over wat we allemaal nog hadden hebben we onze dozen geopend en geleidelijk ons huis weer ingericht. Hadden we vooraf eerst het plan alles te verkopen, nu zijn we maar wat blij dat we dat niet hebben gedaan. Het is fijn ons weer te wentelen in de luxe van weleer. Inmiddels zijn ook onze dieren weer thuis, hebben we na het opleveren van onze internet- en telefoonverbinding weer contact met de buitenwereld en is Markus sinds 1 juli weer in dienst bij zijn oude werkgever. Heel geleidelijk krijgt ons bestaan iets van zijn oude routine terug en beetje bij beetje integreren we weer in het Nederlandse leven. De bonuskaart zit weer in onze portemonaie en we hebben al weer heel wat emmertjes mest geruimd. Met een beetje heimwee dat wel. We merken dat de reis ons op sommige punten heeft veranderd. Hoe we het gestalte moeten geven weten we nog niet precies, maar we zullen er alles aan doen om te voorkomen dat we terug vallen in het oude gejaagde bestaan van voorheen. Daarvoor hebben we te veel van de keerzijde genoten.