This page only has Dutch navigation. Press the English flag to return to the English part of this website

Terugblik...... een half jaar thuis


Een nieuwe uitdaging

Zes weken na terugkomst is Markus weer begonnen bij zijn oude werkgever en aantal weken later heeft ook Belinda weer een nieuwe baan. Management assistent bij een bedrijf in Groningen. Niet zo dicht bij huis als vroeger, maar wel dichter bij de plek waar Markus werkt. Eén van de grote voordelen is dan ook, dat we samen kunnen reizen. Op deze manier hebben we nog een beetje het reisgevoel. De eerste keer als we voor dag en dauw samen naar Groningen vertrekken moeten we ongewild terugdenken aan de laatste keer toen we zo vroeg vertrokken. Toen waren we niet op weg naar een werkplek maar naar een wildpark. Ruim 6 maanden na onze thuiskomst in Nederland willen we nog een laatste keer terugblikken. Hoe was de reis, hoe is het om weer thuis te zijn, heeft de reis ons veranderd en zouden we het opnieuw doen?

 


Rijker dan ooit

Als we voor het gemak ook de laatste maanden voor vertrek en de eerste maanden na thuiskomt als onderdeel van de reis beschouwen, dan heeft onze reis ongeveer twee jaar ons dagelijks leven gedomineerd. Een lange periode die letterlijk is omgevlogen. De afgelopen twee jaar waren de twee mooiste jaren uit ons leven en we hebben genoten in ieder opzicht. We hebben een heleboel bijzondere landen bezocht, prachtige landschappen doorkruisd en vele ontmoetingen gehad. Onderweg hadden we al eens gezegd, dat we nooit een seconde spijt van onze beslissing hadden gehad en ook nu, nu alles voorbij en achter de rug is staan we nog steeds volledig achter deze uitspraak. In ieder opzicht zijn we gegroeid en hoewel onze spaarrekening zo goed als leeg was zijn we rijker dan ooit terug gekomen.

 


Heimwee

14 maanden zijn we van huis geweest en de momenten van heimwee waren op één hand te tellen. Regelmatig misten we onze familie, ons huis, onze vertrouwde omgeving en ons Nederlands comfort, maar echte heimwee hadden we niet. De reis was daarvoor te mooi en daarvoor genoten we te intens. De afgelopen maanden waren de beste van ons leven en misschien is het ook wel daarom dat we, nu we eenmaal terug zijn, zo af en toe worden overspoeld door de heimwee-emoties die ons onderweg gespaard zijn gebleven. Thuis zijn is heerlijk. Het Nederlandse comfort is iets dat we nooit meer als iets vanzelfsprekends zullen ervaren en het is geweldig om ons in de nabijheid van al onze dierbaren te bevinden en toch…… de heimwee en het verlangen naar het reizen, het samen onderweg zijn en naar Afrika is zo sterk, dat het soms zelfs pijn doet. Afgelopen weekend werd de laatste aflevering van Long Way Down uitgezonden op National Geographic. Een programma over twee motorrijders op avontuur van Schotland naar Kaapstad. Voor een groot deel de route zoals wij hem ook hebben gereden. Het zien van hun reis roept bij ons oude herinneringen op en het horen van hun emoties bij het behalen van het doel en het beëindigen van hun avontuur bezorgde ons tranen in de ogen. Onze herinneringen aan de viezigheid, de lange dagen, de slechte wegen, de hitte en de kou en het gebrek aan comfort kunnen het gemis niet wegnemen. Oh wat missen wij het reizen, het leven in de buitenlucht en het bikkelen om ons door zware omstandigheden heen te slaan. Het gevoel van vrijheid en de rust om simpel weg de tijd te hebben om te leven. Samen in de auto onderweg naar…….. tja naar waar. Laten we zeggen naar ergens, want de bestemming is voor ons nooit het hoogste doel geweest.

 


Maximaal geleefd

Tijdens onze reis hebben we maximaal GELEEFD. Ver van onze veilige vertrouwde wereld en helemaal alleen lagen onze emoties onder een vergrootglas. Verrukking, teleurstelling, opwinding, vreugde en verdriet, maar ook angst en irritaties. Alles ervoeren we veel intenser en ook dat is één van die dingen die we missen. Gevuld door de dagelijkse sleur gaat er in Nederland soms een week voorbij zonder emotionele of zintuiglijke hoogtepunten en daar moeten we heel erg aan wennen. Al moeten we de rest van ons leven zonder comfort in een auto slijten, samen zullen we het overleven. Zo’n reis versterkt of verbreekt je relatie. Een tussenweg is er niet. Wij mogen ons gelukkig prijzen, dat we bij de eerste groep horen. We hebben gemerkt dat we samen letterlijk de hele wereld aan kunnen.

 


Ziek

Hoewel niet ernstig zijn er toch wel een aantal momenten geweest dat we ziek geweest zijn. In Afrika zijn we allebei twee keer aan de dunne geweest om het maar zo te zeggen. Voor Belinda betekende dat een helse nacht in Suez en een bezoek aan een kliniekje in de Omo-vallei. Gelukkig bleek de tweede aanval, die iets langer duurde dan de eerste, niet ernstig en was het probleem na een kuurtje pillen snel voorbij. Aan de vloek van de Farao zijn we beide niet ontsnapt want ook Markus heeft in Luxor een zware nacht moeten doorstaan en daarna in Malawi nogmaals, maar ook daar was een kuurtje pillen de ultieme oplossing. Halverwege Afrika was de balans in evenwicht en zo is hij ook gebleven. Gedurende ons hele avontuur door Afrika waren dit onze enige tegenslagen op het gebied van gezondheid. Zelfs malaria is ons bespaard gebleven. Vanaf Tanzania hebben we beiden bewust het risico genomen en de ongezonde antimalaria medicijnen laten staan. De extra voorzorgmaatregelen konden niet voorkomen, dat we soms toch heel veel werden gebeten, maar gelukkig niet door besmette muggen. Letterlijk als Hollands welvaart ontmoeten we na 10 maanden Afrika onze ouders. Nee, Afrika was beslist geen aanslag op onze gezondheid, Azië was dat des te meer. Enigszins immuun ging het gedurende de eerste maand voorspoedig, maar toen kregen we het beide te pakken. Soms overgeven, vaak misselijk en heel veel en heel vaak en heel lang aan de dunne. Zo erg zelfs, dat we op een gegeven moment bijna niets meer durfden te eten. Zelfs de antibioticakuurtjes hielpen helemaal niets. Onze zwakheid bleef en hield uiteindelijk aan tot in Nederland. In India heeft Belinda nog een nachtje in het ziekenhuis aan het infuus gelegen, maar ook dat heeft het probleem niet verholpen. Een grondig onderzoek in Nederland wees dan ook uit, dat we allebei de Giardia Lamblia parasiet hadden opgelopen. Een nog zwaardere kuur van de medicijnen waar we ons inmiddels al een paar keer aan hadden ontworpen was het gevolg en gelukkig ook de oplossing. De klachten zijn voorbij.

 


Waren jullie nooit bang?

Nee, echt bang zijn we niet geweest, maar we willen ook niet beweren, dat het nooit spannend is geweest. Onze banen opzeggen en afscheid nemen van alles en iedereen, de eerste grote grensovergang, het rijden in afgelegen gebieden waar we verstoken waren van elke vorm van hulp zou er iets gebeuren, de Maoïstische staking in Nepal, het doorkruisen van Pakistan en de politie-escorte in Iran. Ieder op een ander vlak, maar stuk voor stuk spannende momenten. Het feit echter, dat we deze situaties altijd het hoofd hebben geboden heeft ons sterker gemaakt. Dit is één van die dingen waar we veel van hebben geleerd en die we de rest van ons leven zullen meedragen. Veruit de meeste mensen krijgen nare gevoelens bij Afrika en dan helemaal landen als Syrië, Soedan en Rwanda, maar niets is minder waar. Deze landen hebben wij als vreselijk veilig ervaring en bevatte de liefste mensen van onze reis. Nee, eigenlijk was het hele Afrika-traject erg plezierig. Daarbij moeten we wel opmerken, dat we vanaf Kenia wel beter moesten oppassen. Hoe verder naar het zuiden hoe groter de kans op een overval of inbraak. Ook niet mis natuurlijk, maar gelukkig is het in Afrika nog steeds zo, dat ze minder gehaaid zijn. Waar het buitenlanders betreft gaat het ze hier nog altijd meer om het stelen van bezit dan om het menselijk lijden en dat is een groot verschil met de risico’s die je in Azië loopt. Daar is nu eenmaal meer geweld gericht op menselijk lijden en de kans, dat je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent groter. Dat ze op ons bezit uit zijn hebben we aan den lijve ondervonden. Tot twee keer toe is er ingebroken in onze auto. Eén keertje in Lusaka, (Zambia) en één keertje in Windhoek (Namibië). De tweede keer was de schamele buit slechts twee toilettassen met bijna opgebruikte spullen. De eerste keer echter was de buit waardevoller. Toen wisten de dieven onze dure camera’s te stelen, maar gelukkig waren we in Afrika, en was één van de duistere zijden van dit continent tevens onze redding. Aan den lijve hebben we een behoorlijke ernstige vorm van corruptie meegemaakt. Het verhaal, dat te lezen is in het verslag van Zambia, is zo ongelofelijk, dat het bijna verzonnen lijkt, maar uiteindelijk hebben we bijna al onze belangrijke spullen terug gekregen.

 


Onze betrouwbare vierwieler

De Landrover is ons geweldig goed bevallen. De auto was een blikvanger en heeft ons veel leuke contacten opgeleverd. Belangrijker nog de auto heeft ons nooit in de steek gelaten. 14 maanden hebben we er in gewoond, gereisd, gezweet en gelachen. We hebben de auto niet gespaard en een aantal hele zware trajecten gereden. Trajecten die tot de mooiste van onze reis behoren maar wel hun tol hebben geëist. We hebben in totaal 14 schokdempers en twee mastercilinders van de koppeling versleten en drie lekke banden gehad. Uiteindelijk maar een beperkte schade, want we zijn nooit gestrand en niet één keer heeft iemand ons hoeven slepen. Sterker nog wij hebben op onze beurt twee keer een Toyota gesleept. Niet alleen technisch ook qua ombouw is de auto ons goed bevallen. We hadden redelijk veel faciliteiten en de auto was daarbij dusdanig praktisch ingedeeld, dat we altijd overal bij konden. Even picknicken, een spelletje doen, snel iets repareren of wat spullen pakken die we niet vaak gebruikten; we konden altijd overal bij. Het enige dat we misten was een plekje binnenin. Een eigen beschut plekje waar we konden schuilen voor weer en wind, maar ook voor mensen. Vooral in Azië hadden we er soms echt even genoeg van altijd maar nieuwsgierige mensen om ons heen te hebben. Wat ons heel erg goed is bevallen is de daktent. Eenmaal uitgeklapt heeft hij de vervelende beperking dat je nogal opvalt en dus niet stiekem even ergens kunt gaan staan, maar een heel belangrijk pluspunt is het slaapcomfort. In een warm klimaat is er geen onderkomen dat zo comfortabel slaapt als een daktent. We denken nog vaak terug aan de nachten in de tent. De frisse wind die door het muskietengaas waaide, de geluiden die binnenkwamen, het getik van de regen op het doek of de wind die ons wakker hield met de angst dat de tent van het dak zou waaien.

 


Reizigers

Een onontkoombaar en erg leuk aspect van het "overlanden" is het ontmoeten van mede reizigers en dan in het bijzonder mede-overlanders. Collega overlanders vallen op door hun voertuig. Uiteenlopende voertuigen verbouwd tot woon-, reis en slaapfaciliteit en vaak beplakt met stickers. Zie je zo’n voertuig staan dan kijk je ongewild uit naar de bijbehorende reizigers, altijd even nieuwsgierig wie erbij hoort. De tegenpartij doet natuurlijk hetzelfde en vaak ontstaat hieruit een leuk contact. Ontelbare avonden en middagen hebben we met wildvreemde medereizigers de tijd doorgebracht. Niet één gelegenheid uitgezonderd waren dit altijd leuke momenten en met een deel van deze reizigers hebben we nog steeds contact. Sterker nog we hebben er zelfs een aantal vrienden aan overgehouden die ons erg dierbaar zijn. Met Laura en Vegter, met wie we onderweg de meeste tijd hebben opgetrokken hebben we veel contact. Samen halen we oude herinneringen op en fantaseren we over een mogelijk vervolg. Allemaal hebben we de behoefte af en toe eens met elkaar van gedachten te wisselen want hoe geïnteresseerd vrienden en familie ook zijn, ze zullen nooit helemaal begrijpen wat we hebben meegemaakt. Die herkenning vinden we alleen bij onze collega-reizigers.

 


Al gewent?

Wennen aan Nederland is niet moeilijk. Het is ons vaderland en zo vertrouwd, dat we ons na slechts een paar uur al bijna niet meer voor kunt stellen eens weg te zijn geweest. Wennen aan Nederland ging snel en makkelijk, wennen aan een nieuw dagritme echter is moeilijker en hoewel het steeds makkelijker wordt hebben we daar tot op de dag van vandaag nog steeds moeite mee. Nederland is rijk, veilig en de plek waar onze dierbaren zich bevinden en hoewel Nederland altijd ons enige echte vaderland zal zijn, beseffen we iedere dag meer hoeveel we ook missen in Nederland. Al die dingen waar we onderweg zo naar verlangden: westers voedsel, een schone leefomgeving, en beetje luxe en een gematigd klimaat hebben eenmaal terug in Nederland minder waarde. Natuurlijk is het prettig, maar we beseffen ons nu pas, dat het voor ons geen voorwaarde is om gelukkig te zijn. Zonder westerse genotsmiddelen maar met een handjevol zongerijpte verse groentes en vruchten waren we minstens zo gelukkig en zeker weten veel gezonder. Westerse hygiëne is fijn, maar zonder kunnen we heel erg goed en westerse luxe is prettig en comfortabel maar weegt niet op tegen de druk en stress van alle verplichtingen en verwachtingspatronen die het met zich mee brengt. En ja……. een gematigd klimaat is iets waar we vaak naar verlangden, maar als we eerlijk zijn verveelt het ons sneller dan de warmte en de zon.

 

Nee, als we eerlijk zijn kunnen we er zonder. Van alles wat we zo hebben gemist blijven er uiteindelijk maar drie aspecten over die ons binden aan Nederland en de eerste van deze aspecten is veiligheid. Des te meer we van de wereld zien des te meer we ons realiseren hoe belangrijk veiligheid is en Nederland is veilig. Binnen de grenzen van onze moderne samenleving waar ook in ons land geweld steeds meer gezichten krijgt is Nederland toch nog steeds één van de veiligste landen en om gelukkig te kunnen zijn is veiligheid één van de allerbelangrijkste voorwaarden. Veiligheid…….. zonder gevaar voor eigen leven te mogen zijn wie je bent, te mogen doen wat je wilt en te mogen zeggen wat je vindt. Het tweede aspect waarvan we ontdekt hebben dat het erg belangrijk is, is geld. Heel idealistisch wordt vaak beweerd “geld maakt niet gelukkig”, maar als er iets is dat we onderweg hebben geleerd dan is het wel, dat dit niet helemaal waar is. Natuurlijk is iets essentieels als veiligheid, liefde en gezondheid van grotere invloed op het geluk, maar al deze aspecten worden al gauw gevolgd door het aspect “geld”. Waar de reis ons enerzijds minder materialistisch heeft gemaakt en luxe voor ons minder belangrijk is geworden heeft anderzijds geld voor ons meer waarde gekregen. Reizend door Afrika en Azië zijn we keer op keer, iedere dag opnieuw met de neus op het feit gedrukt dat binnen de wereld waarin we leven geld onmisbaar is. Heb je geld, dan heb je geen honger, krijgt je hulp als je ziek of gewond bent, heb je een dak boven je hoofd en mag je naar school. Als er iets is waarover we onze mening moeten bijstellen dan is het dit aspect. Geld is in onze wereld erg belangrijk en gesteund door het besef, dat veel basisbehoeften alleen maar meer met geld te verkrijgen zijn kunnen we alleen maar concluderen dat geld, voor een deel in ieder geval, wel degelijk gelukkig maakt. Ons dit beseffend komen we natuurlijk al snel terug in Nederland. Het derde en veruit belangrijkste aspect van onze verbondenheid met Nederland zijn onze dierbaren; onze familieleden en vrienden waarvan we heel veel houden. Deze drie aspecten zijn eigenlijk de enige aspecten die ons binden aan Nederland. Zonder deze aspecten zouden we beslist overwegen al onze schepen te verbranden en rechtsomkeert te gaan.

 


Wat vonden jullie nu het mooiste land?

Dit is veruit één van de meest gestelde vragen. Begrijpelijk, maar voor ons niet eenvoudig te beantwoorden. De landen waar we doorheen gereisd zijn verschillen enorm en allemaal zijn ze ieder op hun eigen wijze uniek en mooi. En dan is er natuurlijk ook nog de invloed van de bril waardoor we dit alles hebben gezien. De glazen van de bril werden gekleurd door ons gevoel en het moment van de reis. Het Midden-Oosten was voor ons het begin van de reis. Alles was nog nieuw en spannend. Met volle teugen hebben we genoten van de gastvrije islamitische cultuur en de vele plaatsen uit de oudheid. Hoewel Egypte toch ook al bij Afrika hoort, voelden we ons vanaf Soedan pas echt in Afrika. De mensen waren zwart, de weg slecht en het was er erg heet. Soedan was voor ons een bijzonder land. Moeten we een top vijf maken dan krijgt Soedan hierin zeker een plekje. De leegte van de woestijn, de vriendelijkheid van de mensen, de bijna ondraaglijke hitte en het avontuur van het reizen door een nog bijna onontdekt land was een geweldige belevenis. Zelf waren we nog niet gehard en komend uit de relatieve veiligheid van West-Europa was alles voor ons nog onbekend. Soedan, het vreemde land waarover we alleen maar slecht nieuws hadden gehoord, was fantastisch. Na Soedan volgden Ethiopië en Kenia. Twee landen waar het woord avontuur een grote rol speelde. Net als Soedan is ook Ethiopië een heel uniek land en totaal anders dan de omringende landen. In Ethiopië hebben we de grootste armoede gezien, maar qua cultuur de grootste rijkdom. Ethiopië is niet gekoloniseerd geweest en dat is merkbaar. Het is een bonte verzameling van culturen en stammen. Vol verwondering hebben we in de Omo-vallei een aantal van deze unieke stammen bezocht. Qua reizen hebben we tijdens dit gedeelte van de reis één van de allermooiste trajecten afgelegd. We zijn via de Omo-vallei naar Kenia gereden. Een traject van 1200 kilometer off-road. Zware kilometers over stoffige zandwegen, door modderpoelen en over rotsen maar ook hele mooie kilometers door het ongerepte stammengebied van Zuid-West Ethiopië, langs het bijzondere Lake Turkana, door de Chalbiwoestijn in Noord-West Kenia, door het Sibiloi NP en door Samburuland. 10 dagen ver van de bewoonde wereld en zonder voorzieningen als winkels, brandstof en medische zorg, maar met mooie landschappen, unieke mensen, prachtige bushcamps en geweldige off-road pistes. En dit was nog maar het begin. Kenia had nog veel meer voor ons in petto. Na maanden van soberheid konden we ons in de hypermoderne winkels van Nairobi voor het eerst weer eens te buiten gaan aan alle luxe van de westerse wereld, hebben we onder Mombasa als echte Robinsons een week op een idyllisch bounty strandje vertoefd en hebben we in de beroemde wildparken vreselijk veel geluk gehad met als uitsmijter de migratie van de zebra's. Tot en met Kenia was onze reis een aaneenschakeling van unieke en bijzondere ervaringen. Vanaf Kenia echter werd dit minder. Hoewel ieder land zijn unieke kenmerken heeft zijn de landen direct ten zuiden van Kenia minder divers qua landschap en bevolking. Daarbij veranderde ook ons gevoel. Heel langzaam werd het reizen en de wereld waarin we vertoefden “normaal”. Ongeveer ten hoogte van Kenia hadden we ons aangepast aan het Afrikaanse ritme. Misschien het meest bijzondere van de reis op dit punt was wel het gevoel van ultieme vrijheid. We hadden ons inmiddels losgemaakt van onze “westerse gewoonten” en toerden als een stel nomaden zonder besef van tijd en zonder verplichtingen en verantwoordelijkheden door het leven. Vanaf Kenia werd ons reistempo beduidend langzamer en rustig sukkelden we richting Zuid-Afrika. Via Oeganda reden we naar Rwanda, een land dat vreselijk veel indruk op ons heeft gemaakt. Het land is prachtig en we hebben er een droom kunnen verwezenlijken. We hebben er oog in oog gestaan met de met uitsterven bedreigde berggorilla, maar dat is niet het enige. Rwanda is een land dat nog steeds herstellende is van een vreselijke genocide en of je nu wilt of niet tijdens een bezoek aan dit land wordt je hier dagelijks mee geconfronteerd. Overal vind je monumenten, zie je openbare rechtzittingen en hoor je verhalen van overlevenden. Vanuit Rwanda zijn we naar Tanzania gereden. Een land dat veel overeenkomsten vertoont met Kenia. Via Malawi waar de vriendelijkheid van de mensen je als een warme deken begroet zijn we naar Zambia gereden waar we een helikoptervlucht boven de Victoria Watervallen hebben gemaakt. Het volgende land op onze route was Botswana. Hier hebben we een geweldige route door het ongerepte met wild overspoelde noorden gereden. Nergens ter wereld hebben we zoveel olifanten gezien als hier. We hebben er zelfs eentje naast de tent gehad. Na Botswana volgde Namibië, voor ons nog steeds één van de mooiste landen van de wereld. In de eerste weken hebben we vooral het ruige noorden bezocht waarbij onze toch door Kaokoveld toch wel het hoogtepunt was. De laatste weken stonden in het teken van ons bezoek uit Nederland. Samen met Rene en Margriet hebben nog een rondje langs de hoogtepunten van het land gereden. Vooral het feit, dat we voor het eerst sinds ons vertrek ons leven zoals we dat nu al een tijdje leefden konden delen met mensen die ons ook al van voor de reis kenden maakte dit bezoek erg bijzonder. Na Namibië kwam het einde in zicht en zo voelde het ook. Er volgden nog twee landen. Mozambique, waar we hebben gezwommen met walvishaaien en een hele bijzondere jaarwisseling hebben gevierd en tot slot Zuid-Afrika. Na het doorkruisen van zoveel verschillende landen met culturen en leefgewoonten die zo totaal verschillen van de gewoonten in West-Europa, voelde onze aankomst in Zuid-Afrika als een aankomst terug in de beschaving. Denken we terug aan Zuid-Afrika dan herinneren we ons vooral het gevoel dat ons overspoelde toen we de laatste meters naar Kaap de Goede Hoop reden en de gastvrijheid die we hier hebben mogen ervaren. In Pretoria zijn we liefdevol omarmd door de familie van Jaye en Andrew waar we een bijzondere kerst hebben gevierd en in Kaapstad zijn we een hele week verwend door Katrin en Lambert. Twee Zuid-Afrikaanse mede-overlanders waar we een week hebben mogen logeren.

 

Na zo’n bijzonder continent was het tijd voor wat anders. Verzadigd van mooie landschappen en wilde dieren gooiden we ons roer om. Australië werd doorgestreept en Azië werd onze nieuwe bestemming. Spanning en avontuur was wat we zochten en hebben gekregen. Het Azië deel van de reis was de overtreffende trap in bijna alle opzichten. Het was drukker, vermoeiender, viezer en gevaarlijk dan Afrika. Denken we terug aan ons Azie-avontuur dan herinneren we ons vooral de gekte van India, de mooie mensen en prachtige gebouwen, de Maoïstische staking in Nepal waarin we ongewild terechtkwamen, het afzien in Delhi, de spanning rondom onze doorsteek door Pakistan en ons bezoek aan Iran waar we één van de islamitische wetten aan den lijve hebben ondervonden want hier gold ook voor Belinda de hoofddoekjesplicht.

 


Afrika of Azië?

In het bijzonder overlanders die nog dubben tussen één van deze continenten stellen ons deze vraag regelmatig. Ons antwoord hierop is altijd dezelfde; Afrika! Azië is beslist mooi en ook achteraf staan we nog steeds achter onze beslissing om Australië over te slaan en via Azië terug te rijden, maar voor ons gaat er niets boven Afrika. De geuren, kleuren en geluiden van dit continent zijn ons in het bloed gaan zitten. Reizen door Afrika is heel dubbel. De armoede enerzijds is ook weer de charme anderzijds, het gevaar van de verlatenheid en ongereptheid van sommige delen is ook weer onderdeel van het avontuur en de verbijstering en soms irritatie over de Afrikaanse gemakzucht en gelatenheid is stiekem de betoverende ontspannen levenswijze waar elke gehaaste westerling naar hunkert. Zeker als je met eigen auto reist, is Afrika in één woord geweldig. Het is bovendien veel meer dan Azië ingericht op overlanden en op kamperen waardoor het, hoe tegenstrijdig ook, comfortabeler is dan Azië. Nee, voor ons is de keuze eenvoudig. Soms als we heimwee hebben vragen we ons zelfs wel eens af: hebben we nu heimwee naar het reizen of naar Afrika?

 


Heeft de reis ons veranderd?

De zelfreflectie die aan deze vraag ten grondslag ligt hebben we lange tijd voor ons uitgeschoven en is misschien wel de belangrijkste reden waarom deze terugblik zo lang op zich heeft laten wachten. Zowel tijdens onze reis als toen we net thuiskwamen waren we van mening dat de reis ons niet zo heel erg veranderd had, maar die mening moeten we nu, zes maanden later, toch herzien. We zijn nog steeds dezelfde personen met dezelfde karaktereigenschappen. Die veranderen niet daarvoor zijn we te oud, maar de bril waarmee we de wereld inkijken heeft een hele andere kleur gekregen. De reis heeft onze kijk op het leven en de wereld om ons heen voorgoed veranderd. Vooral terug in de dagelijkse sleur van het Nederlandse bestaan merken we steeds vaker we dat onze ideeën, waarden en interesses niet altijd meer overeenkomen met die van de mensen om ons heen. Iets minder heftig misschien heeft de reis ook ons beeld van welvaart veranderd. Hoewel heel geleidelijk ook wij langzaam weer meer waarde beginnen te hechten aan de geneugten van de westerse welvaart zal het nooit meer zo zijn als voorheen. Werken en luxe zijn voor ons voor eens en voor altijd minder belangrijk geworden en uit het hebben van bezit halen we nog minder voldoening uit dan we al deden. Een ander merkbaar verschil is het feit dat de reis ons zelfverzekerder heeft gemaakt. Door de sprong in het diepe, het over boord gooien van een heleboel zogenaamde zekerheden en alle belevenissen van de reis zelf zijn veel drempels verdwenen en is ons referentiekader dusdanig veranderd dan er niet snel meer iets is, dat we niet durven.

 


Zou we nog een keertje op reis willen?

Het antwoord is JA met twee hoofdletters. Misschien hadden we een andere mening gehad als onze reis een aaneenschakeling van vervelende ervaringen en rampspoed zou zijn geweest, maar het is ons zo goed bevallen dat we het heel graag nog eens zouden willen doen. Terwijl onze spaarrekening langzaam weer een stijgend saldo vertoont dagdromen wij alweer regelmatig over nieuwe avonturen, want als er één ding is wat de reis niet heeft veranderd, is het onze droom. In tegenstelling tot onze verwachting is het maken van een “wereldreis” misschien wel het slechtste medicijn tegen de wens er ooit eentje te gaan maken, want in plaats van verzadiging komt er een nieuwe drang naar meer. Dus lieve mensen wees gewaarschuwd. Eenmaal verslaafd is er geen weg terug. Soms voelen we ons net een stel junkies. Hoe meer we het vitamine avontuur slikken hoe meer we er naar hunkeren. Het lijkt ons geweldig om ooit weer eens een stoere 4x4 aan te schaffen en om die deze keer helemaal zelf te verbouwen. Welk merk weten we nog niet, maar we zouden heel graag een klein minicampertje willen bouwen met een comfortabele leefruimte binnen in de auto. Onze eigen kleine huisje op wielen waarmee we over de hele wereld kunnen reizen. Voorzichtig dromen we alweer van nieuwe avonturen. Misschien beginnen in Australië daarna verschepen naar Zuid-Afrika en dan via West-Afrika terug naar Europa........ of via Rusland en Mongolië de Beringzee over te steken naar Alaska en dan helemaal af zakken naar Chili. The sky is the limit want met een te verwarmen leefruimte is er geen beperking meer wat landen en klimaat betreft. Of het ooit zo ver zal komen? Wie zal het zeggen. Feit is in ieder geval, dat met het vervullen van onze oorspronkelijke droom een nieuwe is geboren. En dat is maar goed ook want zoals Carl Sandburg, een bekende Amerikaanse schrijver eens zei: "nothing happens until first we dream".