Turkey 2007

26 maart 2007 - 4 april 2007  

Route: Istanbul - Canakkale - Troje - Izmir - Göreme - Iskenderum  

Via een hele kleine grensovergang boven in de bergen rijden we Turkije binnen. Omdat we bijna de enige passanten zijn worden we door de politie persoonlijk langs de loketten geleid en zijn we binnen no-time in het bezit van alle visa en stempels en rijden we Turkije binnen. Voor ons op dat moment het land van de langverwachte zon en warmte. De temperatuur belooft helaas wat anders. Als we de grens passeren lezen we op de thermometer een waarde af van 2,5 graden. Op zich nog niet zo'n ramp want we willen eerst Istanbul bekijken en daar waren we toch niet van plan om te gaan kamperen.

Istanbul

Tegen de tijd, dat we Istanbul binnen rijden is het avond en al helemaal donker. Gelukkig hebben we een waypoint van een hostel en gewapend met dit waypoint gaan we dan ook op zoek. Helaas kent Istanbul veel eenrichtingswegen, iets waar onze gps geen rekening mee houdt. Pas na een uurtje zoeken vinden we eindelijk het hostel. Het is een ontzettend leuke hostel met een goede keuken en een mooi uitzicht. Vanuit het panoramarestaurant kijken we op de Aya Sofia en op de zee van Marmaris. Als je goed kijkt zie je hier bijna iedere morgen dolfijnen uit het water springen. We blijven er in totaal drie nachten en ontmoeten er een aantal andere reizigers. Met de kamer hebben we zelfs nog een mazzeltje. Om kosten te besparen namen we een bed op een slaapzaal, maar aangezien het niet zo druk is hebben we deze kamer bijna de hele tijd voor onszelf. Pas de laatste nacht moeten we hem delen met een jongen uit Canada. In Istanbul is het weer guur en koud, maar wel droog. Warm aangekleed slenteren we twee dagen door deze geweldige stad. Istanbul is een heerlijke mix van modern en oud. Op onze eerste dag bezoeken we de Aya Sofia en bewonderen we de Blauwe Moskee. Onze hostel ligt vlakbij deze bezienswaardigheden en dus wandelen we 's avonds nog even terug om deze gebouwen te bewonderen wanneer ze prachtig verlicht zijn. Onze tweede dag in Istanbul wandelen we via een van de bruggen over de Bosphorus eventjes van Europa naar Azie en weer terug. Op de brug maken we nog een praatje met een van de vele mannen die hier staan te vissen. De man spreekt goed Duits en eenmaal aan de praat blijkt hij een Nederlandse vrouw te hebben. Ze runnen een hotel tegenover onze hostel (wat is de wereld soms ook klein). We beloven dan ook later op de dag even een kopje thee te komen drinken. Vanaf de brug lopen we via de kruidenbazaar en de grote bazaar terug naar onze hostel. Verder lummelen we rond en gebruiken we onze gratis internettijd die bij de overnachtingen hoort om onze eerste update op de website te plaatsten en om alle mailtjes en berichten in ons gastenboek te lezen. We hebben echt heel erg genoten van alle leuke berichtjes.

Gallipoli schiereiland

Na drie dagen verlaten we Istanbul en zetten we koers richting het zuiden. We nemen de route via het Gallipoli schiereiland. In dit gebied, dat altijd de eerste verdedigingslinie voor Istanbul is geweest is vooral tijdens de Eerste Wereldoorlog veel gevochten. Een deel van dit schiereiland is dan ook een nationaal park met veel oorlogsgraven en herdenkingsmonumenten. We bezoeken een aantal monumenten en wanneer we de namen op de graven lezen en de leeftijden zien staan, dan worden we even stil. Aan het begin van de avond nemen we de veerboot naar Canakkale en maken we opnieuw de oversteek naar Azie.

Troje

Even voorbij Canakkale bezoeken we de volgende ochtend Troje. Troje staat natuurlijk bekend om het paard van Troje en zo gauw als we door de poort rijden doemt het bruine gevaarte al gauw op. Natuurlijk is dit paard een replica, maar helaas ziet dit replica er wel heel strak en netjes uit waardoor het voor ons gevoel heel erg nep lijkt. De bezienswaardigheid Troje bestaat naast het houten paard ook nog uit een redelijk aantal opgravingen. We lopen er eventjes langs, maar hebben het al snel gezien. Troje staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en geschiedkundig zullen het ongetwijfeld waardevolle opgravingen zijn, maar enigszins verpest door alle ruines die we in het verleden allemaal gezien hebben vinden we het maar een hoop stenen.

Het weer ziet er vandaag goed uit en vol goede hoop stappen we in de auto en rijden we langs de kust richting het zuiden. Hoe verder we afzakken des te warmer het wordt. Zal het dan eindelijk mogelijk zijn om te kamperen vanavond? We pikken ons eerste terrasje en vinden een verlaten natuurcamping. Het kampeerseizoen blijkt hier nog niet begonnen en alle campings zijn gesloten. Zo ook deze, maar we zijn evengoed welkom. De campingbeheerder is zelfs wel blij met wat aanspraak. Hij komt dan ook regelmatig eventjes langs op te checken of alles nog OK is. Die nacht liggen we dus voor het eerst in onze daktent. Het is heerlijk rustig op de camping, zelfs de immam is buiten bereik van ons gehoor, en die nacht slapen we heerlijk; ons eigen bed en onze eigen kussens; daar kan geen hotel tegen op.

Als we de volgende ochtend wakker worden is de teleurstelling dan ook groot wanneer we regendruppels op de tent horen vallen. Nee, toch niet weer! Eventjes hebben we de hoop, dat het maar een buitje is, maar als we onze hoofden buiten de tent steken, zien we een volledig grauwe lucht die zoals het lijkt voorlopig niet zal opklaren. Hadden we gisteren nog het plan om hier een dagje extra te blijven, nu besluiten we maar in te pakken en door te rijden. Drijfnat vouwen we de tent weer op en gaan we er vandoor. Onderweg bekijken we de voorspelling voor die dag en wanneer we zien, dat de depressie zich langs de volledige kust uitstrekt en het zelfs tot in Alanya regent gooien we onze plannen om. Alhoewel we zowel de Middellandse Zee kust als de zuidkust van Turkije al hadden gezien waren we toch van plan langs deze kusten te reizen. Niet om de bezienswaardigheden te bekijken, maar om lekker te genieten van zon, zee en strand. Nu dit er helaas niet in zit, besluiten we om maar direct het binnenland in te rijden richting Cappadocia.

Cappadocia

Cappadocia is een behoorlijk eind het binnenland in en we doen er twee dagen over om er te komen. Twee dagen waarin het onafgebroken regent en de temperatuur weer flink daalt. Het is jammer dat het weer zo slecht is want de route door het binnenland van Turkije gaat over een enorme hoogvlakte met rondom hoge bergen. Op de toppen van deze bergen ligt zelfs nog sneeuw. Bij helder weer is het uitzicht vast erg mooi. Cappadocia is een heel bijzonder landschap ontstaan door geërodeerd zandsteen. Zelfs met het slechte weer en beperkt zicht vinden we het adembenemend. Het is net een sprookjeslandschap. Allemaal bijzonder gevormde rotsen in verschillende aarde tinten en in vele rotsen bevinden zich kleine rotswoningen en zelfs kerken. Op het moment dat we Cappadocia binnenrijden hebben we even geluk, de lucht klaart iets op en het wordt even droog. Nadat we op de camping onze natte tent eventjes hebben opgezet om te drogen maken we een wandeling door het landschap. We klauteren tussen de rotsen door naar wat hoge toppen vanwaar we een prachtig uitzicht hebben. Bij ons is de lucht helaas grijs, maar we kunnen ons voorstellen hoe mooi de kleuren moeten zijn wanneer de zon er op schijnt, vooral vroeg in de ochtend of laat in de middag. Helemaal opgewarmd door de wandeling komen we aan het einde van de middag terug op de camping. Hier ontmoeten twee duitse jongens. Ze reizen met een klein VW-busje. We maken een praatje met ze en wanneer zij besluiten toch te gaan kamperen in plaats van een bed in het bijbehorend pension te nemen worden wij ook wat overmoedig. We hebben zo'n zin in kamperen, dat we ook besluiten in de tent te slapen. Achteraf een beslissing waar we spijt van krijgen. We zijn nog niet begonnen met koken en het begint al te regenen. In de auto eten we onze maaltijd en gaan daarom maar snel naar bed. De regen houdt echter niet op, maar het getik van de druppels wordt later in de nacht wel minder. De lucht die we inademen is zo koud, dat je een idee hebt dat je neus bevriest. We hadden ons voor de nacht flink ingepakt en hebben het niet echt koud gehad, maar comfortabel was anders. Als we 's ochtends opstaan begrijpen waarom het getik van de regen zachter werd naarmate de nacht vorderde. Niet omdat het was opgehouden met regenen, maar omdat de regen  was overgegaan in sneeuw. Op de thermometer zien we, dat het een paar graden beneden 0 is. Nat of niet, we pakken gauw de tent in en kruipen in de auto met de kachel vol open. We hadden hier graag een paar dagen gebleven, maar met zulk slecht weer is de lol er gauw af. Vanuit onze warme auto bekijken we nog een aantal mooie uitzichtspunten en na een bezoek aan een ondergrondse stad gaan we snel richting het zuiden. Naarmate we verder de bergen uit rijden wordt het weer beter en rijden we zo van de winter de zomer in. De temperatuur is van -2 opgeklommen naar 20 en voor het eerst sinds ons vertrek hebben de bomen blaadjes.

Nu kunnen we eindelijk eens echt kamperen. Ook hier zijn alle campings nog gesloten, maar op een wat verouderde camping aan zee zijn we toch welkom. We hebben een daalders plekje met uitzicht op zee en eigen veranda en geloof het of niet we mogen er helemaal gratis staan. Dagelijks worden we verrast door de gastvrijheid van de mensen in de landen waar we doorheen reizen. Vanmiddag hebben we onze auto laten wassen en ook hier wilde men geen geld en nu dus opnieuw een gastvrij onthaal. Onze gastheer vindt het zo gezellig, dat wij er zijn, dat hij voortdurend even komt kijken en 's avonds nodigt hij ons uit voor de thee. Natuurlijk nemen we zijn aanbod aan en om de Nederlandse traditie "wat lekkers bij de thee" in ere te houden nemen we de bonbons die we van Salesta hebben gekregen mee. Een mooi moment om ze op te eten. Al met al wordt het een gezellige avond ondanks, dat onze gastheer geen woord over de grens spreekt en we nauwelijks kunnen communiceren.

Als we opstaan de volgende ochtend is het eindelijk stralend weer. Het is jammer, dat we op deze plek geen douche en totaal geen privacy hebben (onze gastheer komt bijna elk uur langs) anders zouden we er wel een paar dagen willen blijven. Na een ochtend niets doen reizen we daarom naar de andere kant van de baai, vlakbij de grens met Syrie. Die avond, wordt onze laatste avond in Turkije. Ook aan deze kant van de baai is alles nog gesloten en voor een veilige bushcamp plek is het te druk bevolkt. Nog even probeert een soldaat van een legerbasis voor ons een plekje te ritselen op de basis, maar helaas de leiding wil het niet hebben. We krijgen wel toestemming om op het bijbehorend strand te slapen, en mogen daar dan ook de wc en douche gebruiken, maar om er te komen moeten we onder een poortje door die te laag is voor onze auto. We nemen daarom nog 1 nachtje een hotel en besluiten de volgende ochtend naar Syrie te gaan.

Met het schaamrood op de kaken

Het hotel, dat we vinden is behoorlijk aan de prijs, maar na wat onderhandelen krijgen we van de eigenaar een behoorlijke korting en slapen we uiteindelijk voor een prikje. Die avond, onze laatste avond in Turkije worden we opnieuw verrast door de Turkse gastvrijheid. Omdat we geen geld voor een duur diner willen uitgeven. Besluiten we op onze hotelkamer te eten; een lekkere salade met brood is tenslotte zo gemaakt. Omdat de sfeer van het hotel dusdanig chique is, dat we verwachten, dat dit hier niet op prijs gesteld wordt, smokkelen we in het geniep bestek, servies en alle ingredienten mee naar boven. Maar zoals wel vaker schijn bedriegt. Als Markus even later naar beneden gaat om het paspoort op te halen, worden we gastvrij aan tafel uitgenodigd. Een beetje beschaamd wijzen we het aanbod af, we hadden tenslotte zelf af voor eten gezorgd. Markus loopt terug naar de kamer en net als we al onze smokkelwaar tevoorschijn hebben getoverd wordt er op de deur geklopt. "Dadelijk zien ze ons eten?" gaat er nog even door ons heen en enigszins gegeneerd doen we de deur open. Voor de deur staat een bediende die ons namens de baas twee enorme stukken overheerlijke chocolade-mousse taart komt brengen. Na onze maaltijd smullen we van de chocoladetaart en met het schaamrood op de kaken moeten we bekennen, dat we als westerlingen soms best een beetje asociaal zijn en dat we wat gastvrijheid betreft nog heel veel van de mensen hier kunnen leren. 

De volgende ochtend bedanken we voor alle gastvrijheid, we ruimen ons servies en bestek weer op en zetten koers richting Syrie. De grens is een totale chaos en typerend voor ons verblijf in Turkije regent het eventjes als we onze route langs de politie en douane maken. Voor ons ligt Syrie. Een land vol nieuwe verrassingen en hopelijk veel zon.