Zuid-Afrika deel 1 - 2007

18 december 2007 - 29 december 2007  

Route: Trans Kalahari Highway (Botswana) - Lobatse (grens met Botswana) - Zeerust - Sun City - Pretoria - Nelspruit - Lebombo (grens met Mozambique)

Zo dom als .....

Als we na ruim zes weken Namibië verlaten hebben we het wel een beetje gehad met de mooie landschappen. Namibië blijft een prachtig land, maar voor ons wordt het tijd voor verandering. We verheugen ons dan ook enorm op Zuid-Afrika. Zo zeer zelfs, dat we het zuiden van Botswana laten voor wat het is. Na negen maanden reizen is de drang om alles te moeten zien helemaal verdwenen. We wijzigen dan ook ons plan en nemen de snelste route naar Zuid-Afrika; de Trans Kalahari Highway. Een lange saaie weg waarlangs helemaal niets te zien is behalve heel veel vee. Het is op deze weg echt uitkijken geblazen voor alle geiten, schapen, koeien, ezels en zelfs paarden die los lopen, overal in de berm staan te grazen. Regelmatig zelfs steken ze geheel onverwacht over; een actie die menig dier reeds noodlottig is geworden te oordelen aan de vele kadavers die langs de weg liggen. Grappig detail misschien is, dat we alleen dode koeien en ezels zien, dieren die blijkbaar recht doen aan hun spreekwoordelijke domheid. Zijn de dode koeien en ezels amper op twee handen te tellen, dode schapen, geiten en paarden zien we daarentegen helemaal niet.

Jullie houden ons voor de gek

Na een bliksembezoek van slechts anderhalve dag zijn we Botswana bijna door als we vlak voor de grens worden aangehouden tijdens een reguliere verkeerscontrole. De agent, een vriendelijke maar strenge man, komt op ons af, tikt op onze voorruit en vraagt waar onze sticker is. Welke sticker? We kijken de man onnozel aan en herhalen onze vraag. Hij vertelt ons dat hij het bewijs van de registratie van de auto wil zien. Oh, zeg dat dan, denken we in koor. We overhandigen hem ons Nederlandse kentekenbewijs en leggen hem uit, dat we in Nederland geen sticker kennen, maar de man is niet onder de indruk. Streng kijkt hij ons aan en begint nogmaals te zeuren over de sticker. Hij wil perse een Afrikaans registratiebewijs zien en dan opeens gaat ons er een lampje branden. Waarschijnlijk heeft de man niet eens in de gaten, dat we met een buitenlandse auto rijden. We wijzen nog een keertje op ons kentekenbewijs en sturen hem naar de voorkant van de auto om onze nummerplaat eens goed te bekijken en dan pas heeft de agent het door. Hij komt terug en stotterend overhandigd hij ons het kentekenbewijs. Van de stoere "ik ben hier de man" houding is niet veel meer over. De agent is ineens een en al belangstelling en wil van alles weten. Lachend vertellen we van onze reis en net als meestal kost het ons weer de nodige overredingskracht om de man er van te overtuigen dat we helemaal zijn komen rijden. Veruit de meeste agenten denken altijd eerst dat we ze voor de gek houden als we dit beweren en soms zelfs moeten we ze de visa in ons paspoort tonen om hun te overtuigen.

Is dit Afrika of Europa

De grensovergang verloopt snel en soepeltjes en dan zijn we in Zuid-Afrika. Het land waar onze reis over een paar weken zal eindigen. Het is nog niet het laatste land, dat we zullen bezoeken want we willen nog een paar uitstapjes maken naar Mozambique, Swaziland en Lesotho, maar het einde komt in zicht. Het is net alsof de bel voor de laatste ronde heeft geslagen. Een vreemd gevoel, maar echt rouwig zijn we er niet om. We merken dat we een beetje "afrika-verzadigd" raken al is Zuid-Afrika in geen enkel opzicht te vergelijken met de andere Afrikaanse landen. Van noord naar zuid worden de landen geleidelijk rijker en moderner, en Zuid-Afrika overtreft daarbij alle andere landen van het continent. Na het passeren van de grens stuiven ons links en rechts peperdure auto's voorbij, de weg is van strak glad asfalt omzoomd met brede vluchtstroken en wanneer we Pretoria naderen verandert de weg zelfs in een vierbaans snelweg. We kunnen ons niet meer herinneren wanneer we dat voor het laatst hebben gezien. Wat ook een verschil van dag en nacht is, is het klimaat en het landschap. De temperatuur is aangenaam maar een stuk vochtiger. Regelmatig valt er een bui waardoor de wereld hier overdadig groen is. Sinds Rwanda is het landschap niet meer zo groen geweest. We hebben er lang naar uit gezien, maar nu we er eenmaal zijn kunnen we een teleurstelling niet helemaal onderdrukken. Na het doorkruisen van half Afrika is Zuid-Afrika ineens niet zo bijzonder meer. Te oordelen aan het klimaat, al het groen, de goede wegen en de keurig afgerasterde akkers en weilanden zou het zomaar een willekeurige land in Europa kunnen zijn. Nee, Zuid-Afrika, het eerste land dat we ooit in Afrika bezochten, heeft voor ons niet meer de charme van toen. Dat gezegd hebbende, heeft Zuid-Afrika anderzijds nog wel een heleboel mooie dingen te bieden waar we de komende weken nog volop van willen genieten.

Glitter en glamour

Onderweg naar Pretoria de volgende dag passeren we de afslag naar Sun City. Een hotel- en vermaakcomplex, dat vooral in de tijd van de apartheid veel in opspraak is geweest. Gelegen in een van de armste regio's van het land is Sun City een ministadje van ongekende weelde met vermaak als enig doel. Omdat we het wel eens met eigen ogen willen zien en met in ons achterhoofd de optie er misschien met kerst te overnachten rijden we er naar toe. We parkeren de auto tussen een grote collectie dure auto's van voornamelijk Duitse makelij. Onze Landrover lijkt tussen alle blinkende bolides maar een stoffig en armzalig autootje en daar doet het feit, dat hij veel groter is dan de meeste auto's niet veel aan af. Om niet al te veel uit de toon te vallen tussen de chique bezoekers diepen we uit onze kledingkisten een schone blouse en verruilen we onze afgetrapte teenslippers voor een paar nette schoenen. Zo, nu durven we hier de straat wel op. Een gratis skytrain brengt ons vervolgens tot het hart van Sun City, dat gelegen is tussen de heuvels en uit het zicht van de bewoonde wereld. Vanaf het moment dat we de trein uitstappen is het een en al glitter en glamour, dat ons tegemoet straalt. Chique winkeltjes, dure restaurants en mondaine hotels. Sun city is duidelijk niet voor de minderbedeelden.  Aan de voet van de "Palace", het exclusieve hotel in The Lost City is zelfs een zwembad met een echt strand en heuse golven. De wereld is hier zo chique en mondain, dat we ons er, zelfs in onze beste outfit, nog behoorlijk misplaatst voelen. Een groter contrast met wat we de afgelopen maanden hebben gezien en met hoe we de afgelopen maanden hebben geleefd is bijna niet mogelijk. Hier met kerst overnachten is voor ons dan ook zeer zeker geen optie. Het is veel te duur en, belangrijker nog, het is totaal niet ons ding. We wandelen nog wat rond, trakteren onszelf op een weliswaar dure maar erg goede Italiaanse maaltijd en vergokken de fiches die we bij de entree hebben gekregen in het casino, dat niet zou misstaan in een van de grote hotels in Las Vegas. Daarna gaan we terug. Hoewel niet echt iets voor ons, was het toch leuk om het met eigen ogen te hebben gezien. Bij de auto aangekomen verruilen we onze schoenen weer voor slippers, stappen we in onze oude maar vertrouwde Landrover en zetten we koers naar Pretoria.

Veilig maar onrustig

Omdat we in Pretoria geen adres van een camping hebben beproeven we eerst ons geluk bij een aantal backpakkers accommodaties, maar helaas deze zijn voor ons geen optie. We mogen er wel kamperen, maar kunnen er niet komen. Bij alle adresjes die we bezoeken is de overkapping boven de inrit te laag voor onze auto. Dan dus toch maar op zoek naar een echte camping. Probleem echter is; het wordt al laat en we willen niet in het donker door Pretoria rondtoeren. Maar gelukkig blijkt dat ook niet nodig. Een vriendelijk man houdt ons staande en vraagt of hij ons kan helpen. We leggen hem uit wat we zoeken en dan besluit hij ons onmiddellijk te helpen. Hij weet wel een camping en biedt aan voor ons uit te rijden. Een pak van ons hart en nog geen kwartier later hebben we weer een veilige plek voor de nacht. Een rustig plekje is het echter niet. De camping ligt ingeklemd tussen de snelweg en een openbaar park en van beide kanten komt er een hoop lawaai op ons af. Aan de ene kant denderen dag en nacht auto's en zware vrachtauto's voorbij en vanuit het park horen we tot diep in de nacht joelende mensen en luide muziek. Het is vrijdagavond en met het kerstweekend voor de boeg heeft bijna iedereen vakantie en dat wordt uitbundig gevierd. Het park ziet zwart van de mensen. Hele families zijn er massaal op uit getrokken, overal staat de braai te roken en vanuit de openstaande auto's komt ons een kakofonie van allerlei soorten muziek tegemoet. Dit wordt beslist een onrustig nachtje!

Verhuizen

De volgende dag gaan we op zoek naar een betere plek. Als we een van de gratis boekjes, die we gisteren in een hostel kregen, bekijken valt ons oog op de kreet: "self drive overlanders". Dit zijn wij en dus gaan we er de onmiddellijk heen. De lodge, die net buiten de stad ligt, is een beetje vergelijkbaar met Jungle Junction in Nairobi en van alle gemakken voorzien. Er is een zwembad, keuken, grote woonkamer en een heleboel boeken en dat alles voor gemeenschappelijk gebruik en de Nederlandse eigenaar is bovendien een hele toffe gozer. We installeren ons op de camping en besluiten hier in ieder geval tot en met de kerstdagen te blijven.

Hereniging met Andrew en Jaye

De afgelopen maanden hebben we veel mensen ontmoet en met een aantal van hen hebben we de afspraak gemaakt ze in Zuid-Afrika op te zoeken. De eerste die we bezoeken zijn Jaye en Andrew. Jaye en Andrew zijn eveneens overlanders en op hun route van London naar Kaapstad treffen we ze voor het eerst op de camping in Aqaba in Jordanië en dat blijkt slechts het begin. We treffen ze een paar weken later opnieuw in Aswan, we nemen gelijkertijd de boot naar Soedan en vervolgens komen we ze tot en met Nairobi nog vele malen tegen. Altijd zijn het leuke ontmoetingen en als Andrew ons uitnodigen beloven we onmiddellijk ze op te zoeken in Pretoria, waar ze een tijdje bij de ouders van Andrew zullen verblijven. En zo gezegd zo gedaan. De dag voor kerst spreken we af. We herkennen het huis duidelijk aan de blauwe Landrover die net boven de deur uit prijkt en het is een gezellig weerzien. We ontmoeten Andrew zijn ouders en zijn broer en schoonzus en de avond, die begint met het uitwisselen van nieuwe avonturen en het ophalen van oude herinneringen, eindigt in een gezellig potje darts met de hele familie. Andrew heeft een leuke familie bij wie we ons op direct thuis voelen. Als ze ons aan het einde van de avond dan ook nogmaals uitnodigen om kerst met hun te vieren nemen we de uitnodiging, waar we tot op dat moment nog geen beslissing over hadden genomen, alsnog aan. 

Kerst met nieuwe gezichten en oude tradities

Als we de volgende dag opstaan is het eerste kerstdag en dat is een rare gewaarwording. De zon schijnt en het ziet er naar uit dat het een warme dag wordt. Het zal vandaag zeker zo'n dertig graden worden. Mariah Carey die we de laatste dagen horen zingen, dat ze zich sneeuw voor kerst wenst en de parkeerwachters die we al dagenlang in korte broek met kerstmuts zien rondlopen kunnen niet veel bijdragen aan ons kerstgevoel. Bij kerst hoort voor ons nu eenmaal koud weer en donkere dagen. Desalniettemin blijft het ook aan de andere kant van de evenaar een speciale feestdag en het is leuk dat we die niet alleen hoeven te vieren. We trekken wat netjes aan en rijden opnieuw naar Andrew en Jaye, waar we door de hele familie gastvrij worden verwelkomd. In het huis is het al een gezellige drukte. We ontmoeten nu ook Andrew zijn jongste broer en diens vrouw en een grappige vrijgezelle oom. 

Het hele huis is in een vrolijke kerststemming en al snel slaat die ook over op ons. Zeker wanneer blijkt de er ook voor ons nog een pakje onder de boom ligt. We pakken het uit en daarna gaan we aan tafel voor een echt Zuid-Afrikaans kerstdiner, met alle tradities erop en eraan. Hand in hand wordt gezamenlijk gebeden waarna Andrew zijn vader een toost uitbrengt en het vlees aansnijdt. Ondertussen maken wij met z'n allen de kerstcrackers open. Een in de vorm van een snoepje opgerold kartonnetje met daarin een flauwe grap, een papieren hoed en een klein speeltje zoals we die kennen van de verrassingseieren. Het openen van de kerstcracker doe je met twee man. Door ieder aan een uiteinde te trekken gaat er een klein trekbommetje af, gaat de cracker open en komt de inhoud tevoorschijn. De grapjes worden voorgelezen, de hoeden opgezet en dan gaan we met z'n allen aan de maaltijd. Een voor ons Nederlanders bekende maaltijd van aardappelen, groeten en vlees. Het toetje daarentegen is weer een verhaal apart. Traditiegetrouw zitten er in de chocolade taart allemaal kleine muntjes geld. Toen ze ons waarschuwden voorzichtig te eten, dachten we eerst dat het een goede grap was, maar al snel sabbelen we op ons eerste muntje; "er zit echt geld in het toetje!". Een grappige traditie en rond de tafel ontstaat een strijd om het verzamelen van de meeste muntjes. Daarna, met op de achtergrond "Stille Nacht Heilige Nacht" ploft iedereen in een stoel om even uit te buiken. Zitten we in Nederland met kerst allemaal bij de kachel hier gaan we naar buiten, waar we de rest van de middag en avond vullen met het spelen van spelletjes. En dan is het tijd om terug te gaan naar de camping. We nemen afscheid van een hele lieve familie en bedanken iedereen voor een onvergetelijke kerst. Andrew, die zelf jaren in het buitenland is geweest had gelijk; kerst helemaal in je eentje is niet zo leuk. Achteraf zijn we dan ook blij, dat we de uitnodiging toch hebben aangenomen.

Tweede kerstdag blijven we op de camping tussen, hoe is het mogelijk, alleen maar landgenoten. De Nederlandse eigenaar heeft op dit moment namelijk alleen maar Nederlandse gasten. Daarna rijden we via Nelspruit naar Mozambique voor een tropisch uiteinde van dit bijzondere jaar.